Að hætta að reykja. Þankar Hermanns Inga eldri

Þankar.

Að hætta að reykja !  Nú eru um það bil fjórir mánuðir síðan ég drap í síðasta vindlinum.  Ég hef eitthvað þyngst, en samt ekki það mikið að á sjái.  En hef engu að síður bætt aðeins á mig. Ég er nokkuð viss um að þarna bresti varnargarðarnir hjá mörgum.  Hræðslan við að fitna verður viljanum til að hætta að reykja yfirsterkari.  En það var ekki þetta sem ég ætlaði að tala um.  Heldur, af hverju lífið verður svona fjandi leiðinlegt þegar maður hættir að reykja ?  Ég hef spurt fjölda manns og allir eru á einu máli að lífið verði drepleiðinlegt í kjölfar þess að hætta að reykja.  Hvað er þá svona skemmtilegt við það að reykja ?  Það er nú ekki margt, eiginlega ekki neitt.  Af hverju verður þá lífið svona leiðinlegt ?  Það fer talsvert mikill í tími í að reykja.  Og líkaminn hlýtur að eyða talsverðri orku í að vinna úr nikótíninu svo ég tali nú ekki um að hreinsa út lungun.  Svo þú situr uppi með meiri tíma og meiri orku.  Hvernig líður manni þegar maður er iðjulaus ?  Nú manni hundleiðist.  Getur þá ekki verið að einmitt þarna liggi hundur grafinn ?  Ef maður fyllir ekki þennan tíma með sitthverju öðru   þá er gefið mál að leiðatilfinning láti á sér kræla.  Ég  held að maður verði að vera meðvitaður um þetta og svo er annað sem maður má ekki klikka á.  Það er að verðlauna sjálfan sig með þeim peningum sem annars fóru í tóbakið,  já , í þig.  Ekki reikninga ekki í heimilisreksturinn,  heldur þig sjálfan.